Główny przedmiot dociekań w książce Joanny Rybarczyk-Dyjewskiej mógłby mocno poruszyć skrajnego racjonalistę i empiryka. Starałby się on przekonać Autorkę, że magia nie istnieje, ergo – język żadną miarą nie może stanowić jej narzędzia. Tymczasem od kilku lat, po okresie dłuższego zastoju, zaobserwować można autentyczną eskalację zainteresowań „drugą stroną mocy”, zaświatami, istotami mitycznymi oraz alternatywnymi sposobami leczenia dolegliwości przez odwoływanie się do różnorakich działań para- lub stricte magicznych. Dzięki temu prawdziwy renesans jako obiekt rozważań naukowych przeżywa również kultura ludowa. Niniejsza praca wpisuje się w ten nurt badań i jest interesująca z kilku co najmniej względów. Materiał badawczy wybrano niezwykle trafnie, zanalizowany zaś został on dość wszechstronnie i starannie (zarówno od strony etnograficznej, jak i lingwistycznej). W toku analizy Autorka umiejętnie wykorzystała niezwykle obszerną literaturę naukową z różnych dziedzin. Warto podkreślić, że recenzowana książka jest pierwszym monograficzym opisem zaklęć magicznych w Polsce.

Joanna Rybarczyk-Dyjewska – doktor nauk humanistycznych, pracownik Instytutu Filologii Wschodniosłowiańskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego i Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. S. Pigonia w Krośnie, językoznawca. Zajmuje się zagadnieniami związanymi ze wschodniosłowiańskim folklorem słownym oraz relacjami zachodzącymi między językiem a kulturą, a także historią rosyjskiego języka literackiego i semiotyką.