Wszystkie zawarte w tomie teksty to „filozofia i poezja jednocześnie”. Odnoszę wrażenie, że Autorka w ich doborze i konstruowaniu kieruje się swoimi fascynacjami. Tym można tłumaczyć dobór autorów i ich tekstów jako źródła dla własnych refleksji. Refleksji niezwykle ciekawych, dotyczących kluczowym problemów poznania drugiego człowieka jako przedmiotu psychologii, poznawania samego siebie w procesie psychoterapii, roli psychoterapeuty w inicjowaniu i ułatwianiu tego procesu. Wiele myśli Autorki, wiele konkluzji kończących poszczególne wątki rozważań, może prowokować Czytelnika do stawiania sobie nowych pytań, ale również do formułowania uwag polemicznych. Omawiane teksty prowokują do dyskusji i polemik, a jednocześnie, tak jak poezja, urzekają atmosferą emocjonalnego kolorytu, jakiego nadaje im osobiste zaangażowanie Autorki (fragment recenzji Prof. Czesława Czabały).